Dit is een heel persoonlijk verhaal over het sociale netwerk van een jonge moeder, een heel belangrijk iets.
Als je net met zwangerschapsverlof gaat ben je nog helemaal niet bezig met alles wat je niet meer zou kunnen. Je bent heerlijk aan het genieten van je bolle buik, van je “vrije tijd” en van het idee dat er straks een baby komt, dus moeten alle spulletjes klaar zijn en staan.
Zo was ik, ruim 10 jaar geleden, ook bezig. Maar na een (zware) bevalling viel ik thuis in een zwart gat. Bij ons liep niets zoals vooraf bedacht ☹. Het enige wat we wel bedacht hadden was een ziekenhuis bevalling. Wij waren uitgerekend onder de Kerstboom (kerstavond) en kregen onze zoon in onze schoen (net voor Sinterklaas). Reden: Zwangerschapsvergiftiging, PE. Normaal word de baby gehaald en word de moeder beter, helaas was dat bij mij niet het geval. Dat werden 5 dagen ziekenhuis met de nodige zware medicatie, dag borstvoeding…Ook met zoonlief ging het niet zoals het moest en die heeft 14 dagen op de neonatologie gelegen. Toen ik na 5 dagen vanuit het ziekenhuis naar huis mocht, moest ik mijn zoon daar laten… Niet te doen voor een kersverse mama of papa. Ik moest zelf ook nog herstellen, maar ging elke dag naar het ziekenhuis. Mijn moeder is die tijd bij ons ingetrokken, want ik mocht en kon niet zelf rijden. Mijn man moest gewoon werken, zorgverlof was helaas geen optie. Mijn moeder moest aangestuurd worden, want die wilde elk moment van de dag weten wat ze voor ons kon/moest doen. Handig die handjes, maar iets wat ik er niet bij kon hebben. Ik kon niet nadenken over wat er in huis moest gebeuren.
Ook toen het consultatiebureau langs kwam voor de hielprik. Want ze hadden vernomen dat er een baby geboren was, ja dat klopt. Maar die ligt nog in het ziekenhuis…. Niet echt een goed begin met het CB (is overigens nooit beter geworden, maar dat is een ander verhaal)
Toen zoonlief eindelijk thuis was hebben wij nog een dagje kraamzorg thuis gehad, want meer was niet nodig. We hadden in het ziekenhuis immers geleerd hoe we voor zoonlief moesten zorgen… Dit zou je denken, maar helaas, in ons geval niet. Ik was daar veel te ziek voor geweest en stond op standje overleven. Manlief heeft ook niet alle uitleg ontvangen, want die zat tussen 2 afdelingen in. Die van mij en die van zoonlief.
En toen kwam ik thuis met een zoon en moest ik het zelf gaan doen. Ik heb alle tekstboekfouten gemaakt die je kan vinden. Had geen sociaal netwerk om me heen. Mijn ouders wonen in Haarlem, schoonouders in het buitenland en broers en zussen heb ik niet. Nu heb ik handjevol vriendinnen, maar toen nog niet. Voedde mijn kind op de klok, was altijd thuis en binnen, stil zijn, kindje lag ver bij mij vandaan… enzovoorts. Zielig, nee, vooral alleen en een beetje eenzaam, achteraf had ik het graag anders gezien. Maar het fenomeen internet en fora was mij vreemd.
Na een tijdje kwam een vriendin met een rekbare draagdoek. Dat maakte me mobieler, zo kon ik (midden in een koude winter) lekker naar buiten. Wat hebben we daarvan genoten! Langzaamaan ging het met mij ook beter. Mijn hoofd deed het weer, ik kon weer genieten van dingen enzovoorts. Ik ben uiteindelijk gaan baby zwemmen met mijn zoon en dat was een hele mooie ervaring, daar heb ik ook één van mijn nu goede vriendinnen ontmoet.
Had ik geweten dat je
- veilig kan samen slapen met een baby
- een baby de hele dag kan dragen, draagdoek of draagzak
- hulp mag en kan vragen, zonder te falen als mama
- er Moedercafé of Kinderspeelcafé zijn
- dat er fora zijn, met mama’s die hetzelfde meemaken zijn
- had ik het gedaan en er graag gebruik van gemaakt.
Ik ben me er inmiddels van bewust dat het een bijzonder extreem geval is en was. We, wij alle drie, hebben het zwaar gehad en dat herstel heeft lang geduurd. Had ik geweten wat ik nu weet…..
Wat wil ik met dit persoonlijke verhaal vertellen? Dat een kersverse net bevallen moeder niet zonder achtervang kan. Hoeveelste kind maakt hierin geen verschil. Heb, ben of ken jij een moeder die net of bijna is bevallen. Vraag haar eens wat ze écht nodig heeft?!
It takes a village to raise a mother and a child!
PS: bevalling van mijn 2 kindje ging heel anders en daar ben ik heel dankbaar voor.
