Wat was het schrikken afgelopen maart 2020 toen alle kinderen thuis moesten blijven. Alle bewegingsvrijheid was er uit. Plots waren we met z’n alle thuis en was het de bedoeling dat we de kinderen aan het schoolwerk zette terwijl we ook zelf ons werk moesten doen. Mijn man zat hele dagen aan de telefoon om zijn medewerkers gerust te stellen en aan het werk te krijgen. Systemen waren nog niet ingericht op zoveel mensen thuis aan het werk. Kinderen hadden niet gelijk hun schoolwerk in huis.
Toen dat na een week een soort van liep, zagen we wat het thuis deed. Twee kinderen aan het schoolwerk, mama was lerares geworden en het draagconsulentschap stond in de vriezer. Want ja, niemand wilde erop uit of erger nog besmet worden en daarmee iemand anders besmetten. Heel erg logisch! Mijn man zat boven te werken, vooral te vergaderen en te regelen. Niet iedereen had thuis een mogelijkheid tot een fijne werkplek. Hij moest nu toch ook zorgen op afstand.
Ik kon 1x in de week uit het huis om weekboodschappen te doen. Dat was echt even plannen mét de werkagenda van mijn man, zodat hij bij het schoolwerk van de kinderen kon zijn. Ze hadden toch af en toe wat vragen, groep 3 & 5. Zelfstandig & digitaal kon best veel, maar zelf áán het werk blijven is toch lastig. Ook moest alles nagekeken en besproken worden, dat deed de school op afstand niet. Dat was voor mij echt heel veel werk en maakte het er niet gezelliger op. Mama Juf is toch anders als Juf of Mama….
Maar ik vond het vooral allemaal heel heftig, al die verschillende rollen en dan ook nog eens iedereen thuis. Ze gingen nooit meer weg. Weg was ons dagelijkse ritme, rust & vrijheid… Geen vriendjes om mee te spelen, geen vrienden om live mee te praten, geen familie om verjaardagen mee te vieren, alles ging digitaal.
Het was in één klap anders.
De zomervakantie was weer even ademhalen, even lekker naar buiten. We hebben een aantal uitstapjes gemaakt, allemaal goed geregeld en met gepaste en ruime afstand. Dat hadden ze bij het Archeon en Corpus goed geregeld. Dat voelde goed en veilig. We konden weer even genieten van elkaar en bijkomen. Na 3 weken samen moest mijn man weer aan het werk, boven… En zijn wij verder gegaan met onze zomervakantie. Die laatste weken hebben we ons in en rond het huis vermaakt. Een veilige thuisbasis. Het weer werkte hier en daar goed mee, dus we zijn veel buiten geweest.
Gelukkig mochten de kinderen weer ‘gewoon’ naar school na de vakantie. En wat hadden ze daar naar uit gekeken. Wij als ouders mogen niet meer mee de school in, ze moeten dat stuk allemaal zelf doen. Ik vind het heel erg wennen. Geen praatjes meer op het schoolplein, verdeeldheid met ophalen van de kinderen, want iedereen staat ergens anders, geen inkijkje meer in de klas, alles is digitaal geworden. Je moet alles van de kinderen horen. Hoeveel vertelt jou kind als ze uit school komen? Die van mij niet zoveel als ik zou willen…. Wij hebben een nieuwe directeur gekregen op school en die houd ons gelukkig wel heel veel op de hoogte. Daar worden wij heel blij van. Dat zijn kortere lijnen geworden.
En nu? Nu is het wennen aan het nieuwe dagelijkse ritme, rust en vrijheid. Al moet ik zeggen dat de eerste weken niet op elkaar leken. Elke week was weer anders, of een kind thuis omdat zij verkouden was of een kind thuis omdat de leraar ziek was of kinderen thuis omdat de kinderen van de leraar ziek waren… Allemaal begrijpbaar, maar je moet het maar ter plekke oplossen….
Er is weer een nieuwe persconferentie geweest en die verteld ons dat we voorlopig nog niet klaar zijn. Er blijven nieuwe maatregelen komen. Het is echt wachten tot we alles dicht hebben gezet… Over al het in ieder geval niet gaan. We moeten deze andere manier van samenleven gaan eigen maken.
En hoe is het voor jou?
PS: Draagconsulten zijn nog steeds mogelijk, vraag naar de mogelijkheden, ik help je graag.